Haperende hormonen

Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik wil graag dikker worden. Waar blijft die ronde buik? Wanneer krijg ik eindelijk die enorme tieten? Ik ben halverwege mijn zwangerschap en ik zie er nog altijd min of meer hetzelfde uit als voor de bevruchting. Ik ben ook amper misselijk geweest. En ik heb geen vieze goestingskes. Ik zou mijn lief in het holst van de nacht naar de lokale Pakistaan willen sturen voor een pot augurken, een blik haring en een pak zoute drop. Maar ik word nooit wakker in die donkere uren. Niet van de misselijkheid en niet van de honger. Ik slaap als een roosje. Een roosje zonder doornen. Want ik heb ook voor geen meter last van mijn hormonen. Welke hormonen? Scheiden mijn endocriene klieren die stoffen eigenlijk wel af? Heb ik überhaupt endocriene klieren? En vooral: waarom stel ik mezelf dit soort waanzinnige vragen? Ik weet niet eens wat endocrien betekent. Ik zou gewoon zo graag misbruik maken van de situatie en de venijnige en wispelturige bitch uithangen. Of de drama-queen in mezelf naar boven halen. Maar nee, niks woede-uitbarstingen, niks onverklaarbare huilbuien. Ik ben griezelig stabiel. Een getrainde zenboeddhist zou nog jaloers op mij zijn.

Ow, en ik wil zo graag naar de zwangerschapsyoga. Kan vanaf 14 weken in theorie (ben ik dus al eeeeeeeuwen voorbij). Maar ik durf niet. De lerares zou mij toch gewoon terug naar huis sturen. Of op zijn minst een bewijs van de gyneacoloog eisen. En de andere écht zwangere vrouwen, die zouden medelijden krijgen, over mijn buik strelen en zeggen dat het allemaal wel goed komt. Dat ik juist blij moet zijn dat ik niet moddervet ben. Allemaal kilo’s die ik achteraf niet kwijt hoef te geraken. Dat mijn lief en de rest van mijn omgeving zich gelukkig mag prijzen. Hun leven wordt niet onverhoeds op zijn kop gezet door een zot, zwanger wijf. En dat dat puffen echt niet zo onoverkomelijk moeilijk is. Ik zal snel bijgebeend zijn binnen een paar weken.

Ach, de schatten, ze hebben gelijk. Ik weet het wel. En toch. Ik had stiekem gehoopt op een compleet ander lichaam en een volledig door elkaar geklutste hormoonhuishouding.. Want zwanger zijn, is je enige kans om even iemand helemaal anders te zijn, terwijl je toch nog altijd dezelfde blijft.