Delete, zo heette de hond van mijn lief. Een mooie, welopgevoede labrador waar ik desondanks niks van moest weten. Om heel eerlijk te zijn, moest en moet ik van geen enkel beest iets weten. Tenzij het een Shetlandpony of een baby cheeta betreft. Alleen voor die twee soorten maak ik om de één of andere reden graag een uitzondering. Ik ben nochtans een vegetariër en vegetarisme en dierenliefde gaan hand in hand naar het schijnt. Behalve bij mij dus.
Maar goed, ik dwaal af. Terug naar die ex-hond van mijn lief (ter info: hij is niet dood, hij is geadopteerd). Want dankzij dat dier denkt de partner van ondergetekende dat hij alles weet over babypsychologie en -opvoeding. Honden en baby’s, één pot nat en bijgevolg één en dezelfde trukendoos volgens hem. Oké, ook al kwijlt ons ventje als zijn eten eraan komt en moet ie zijn ‘mandje’ in als hij moe is, veel verder wil ik toch niet meegaan in de theorie van zijn vader. De enige gelijkenis die me wél relevant lijkt, is het sociale contact dat ze je bezorgen. Of je nu een trouwe viervoeter meetroont aan de leiband of een schattig kleintje vervoert in de voiture, mensen hebben plots geen schroom meer om je aan te spreken want er is altijd een gespreksonderwerp voorhanden. Ik leer mijn buren dus beter kennen de laatste tijd, sla een praatje met toevallige passanten en toon mijn baby aan de caissière van de Delhaize. Een vriendelijk lachje hier, een welgemeende goeiemorgen daar, een enthousiaste zwaai ginder, … Dingen die vroeger een grote opgave waren omdat ik er (zogezegd) geen tijd voor had, bezorgen mij tegenwoordig heel wat plezier. Zouden de Shetlandpony’s en baby cheeta’s stilaan concurrentie krijgen van de koetjes en de kalfjes?
Hallo Erika
BeantwoordenVerwijderenIk ben zelf mama van 2 bengels, én hondenliefhebber. Ik deel toch wel een beetje de mening van jouw boy-friend... Honden en baby's, op socio-educatief vlak lijken ze vaak héél erg op elkaar.
Op tijd en stond een hapje eten en de nodige beweging. Ze moeten weten wie de baas is, en liefst van jongs af. Maar als ze je dan aankijken met die 'puppy-eyes' is het moeilijk om de strenge hand te blijven handhaven en niet in de lach te schieten. Veel affectie en knuffels kan nooit geen kwaad. En een beetje later moeten ze natuurlijk leren af en toe alleen hun plan te trekken.
Over wie heb ik nu net gehad... over de nieuwe puppy, of over de ondeugende peuter?
Maar je mag hier natuurlijk de lijn niet te ver doortrekken :-) Een baby hoort natuurlijk niet in een hondenmandje, en hondjes horen niet in een buggy - al denken sommige omaatjes aan zee daar anders over -
Erika,
BeantwoordenVerwijderenIk heb vandaag per toeval je blog ontdekt, al je berichten gelezen, en je blijkt een vrouw naar mijn hart te zijn.
Zelf ben ik mama van twee jongens (nu drie en bijna twee), absolute voorstander van borstvoeding én co-sleeping (inderdaad leve 'Nighttime parenting' van Sears) en in tegenstelling tot Caroline helemaal akkoord met jouw stelling dat het helemaal niet opgaat om de opvoeding van kinderen te vergelijken met die van honden.
Ik wil mijn kinderen alleszins niet opleren als puppy's, ze 'trainen' om te doen wat ik zeg of ze duidelijk maken dat ik de baas ben. Kinderen zijn voor mij volwaardige gezinsleden, een hond is dat niet. Kinderen dien je volgens mij te begeleiden in het opgroeien, dat zal met honden niet zo zijn vermoed ik (al moet ik toegeven dat ik van honden niet veel afweet).
Moest je nog tijd hebben om te lezen, tussen alle voedingen, pamperwissels en troostmomentjes met Finn door, dan wil ik je nog heel graag een boek warm (ontzettend heet) aanbevelen: 'Unconditional Parenting', van Alfie Kohn. Het was voor mij een echte eye-opener, écht de moeite.
Geniet nog van je kleine mannetje! Want (en je hebt het waarschijnlijk al honderd keer gehoord, maar het is écht waar) het gaat véél te snel.
Groetjes,
Elke
P.S.: we hebben ooit nog samen op de unief gezeten (1ste Kan, maar je kent me niet, hoor, ben daarna iets anders gaan doen).