Het besef

Mijn regels blijven uit, de predictortest is positief en de gynaecoloog herkent tijdens de eerste echo een hompje vlees in mijn baarmoeder. Bewijs genoeg zou je denken. Die vrouw is bevrucht, zwanger, drachtig, in verwachting. Dat ziet het kleinste kind. Alleen wil deze toekomstige moeder het zelf maar niet beseffen. Nu ja, willen wel, maar het dringt gewoon niet door. Ik kan het met de beste wil van de wereld niet vatten. Mijn lichaam ziet er ook nog krek hetzelfde uit als voor de zogezegde bevruchting. Hoe kan ik dan zwanger zijn? En moet ik niet misselijk worden? En moe? Dat staat toch in alle boekjes (die ik voor de zekerheid toch al maar gekocht heb)?

Maar dan begin ik het heuglijke nieuws voorzichtig rond te vertellen. Aan mijn ouders. Aan mijn zus. Aan de ouders van mijn lief. Aan zijn zus. Aan mijn beste vriendinnen. Aan zijn beste vrienden. Aan mijn collega’s. Aan zijn collega’s. En uiteindelijk ook… aan de rest van de wereld. Met de hulp van Sofie Lemaire. “De rosse snol zit vol”, zo en niet anders verkondigt ze het heuglijke nieuws in haar programma op Studio Brussel.

Mijn telefoon staat onmiddellijk roodgloeiend, de feiten worden razendsnel rondgetwitterd en het nieuwtje pronkt al even gauw op nummer 1 in de lijst van meest gelezen berichten op zowat alle kranten- en nieuwssites. De impact is zelfs zo groot dat de lieve mevrouw van de VRT-persdienst me met aandrang vraagt om in het vervolg toch eerst even met haar te overleggen voor ik zulke wetenswaardigheden de planeet rondstuur. Een kleine misrekening ja. Juist omdat het in mijn hoofd allemaal nog niet zo veel voorstelde.

Maar de overdreven heisa heeft ook een positief effect. Want plots is die langverwachte ‘klik’ er wel. Ik ben niet alleen zwanger, ik voel mij ook zwanger. Als ik heel goed kijk, zie ik zelfs al een klein buikje opdoemen. En damn, ik voel mij verdomd mottig af en toe. Soms bij het opstaan, soms ‘s avonds, kort na het eten. En ik ben zo gruwelijk moe. Het zevenuurjournaal is amper afgelopen of ik lig al vrolijk te knorren. Geloof me vrij, die ontkenningsfase had zo z’n voordelen.

En toch. Kleine kwaaltjes hier of minieme probleempjes daar. Ze kunnen me met geen stokken van mijn roze wolk krijgen. Ik ben vast van plan om hier tot begin september te blijven zitten. Ook al zal dat arme wolkje stilaan wel lager en lager zakken.