Mijn zus en ik zijn twee handen op één buik. Hartsvriendinnen. BSF’s. Best Sisters Forever. We kennen mekaars diepste geheimen en gaan door het vuur voor elkaar. Al gebieden de eerlijkheid én onze ouders te zeggen dat het ooit wel anders is geweest. Het compleet tegenovergestelde zelfs. Schelden, krabben, pitsen, bijten, haren uittrekken,… Been there, done that. Ach, we waren nog jong en gelukkig werden we wijzer met de jaren. We deelden een appartementje tijdens onze studentenjaren en dat zorgde- wat irritaties over de afwas buiten beschouwing gelaten- voor de klik. Het besef dat vrienden komen en gaan, maar zusjes altijd blijven bestaan.
Tegenwoordig wonen we niet meer samen. We wonen zelfs niet meer in elkaars buurt. Zij heeft een schat van een lief en resideert in de buurt van Leuven. Ik heb een schat van een lief, een pracht van een kind en mijn huis staat in de buurt van Antwerpen. Maar die afstand is verwaarloosbaar uiteraard. We tuffen regelmatig heen en weer, mijn zus en ik. En we bellen. En sms’en. En What’s Appen (uitvinding van de eeuw!). En dan praten we honderduit- liefst al shoppend of onder het genot van een stuk zelf gebakken taart- over lief, leed, werk en recent vooral over kleine Finn. Want mijn zus is niet alleen zijn tante en zijn meter, ze is ook zijn allergrootste fan. En ik de hare. Dat mag al eens zwart op wit gezegd worden. Zeker nu ze een complimentje meer dan ooit kan gebruiken. Lieve zus, ik zie je graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten