Dingske?

Het voorbije jaar zijn er in Vlaanderen 132 kinderen geboren met deze naam. Honderd-twee-en-dertig! De zoekmachine van Kind en Gezin ontneemt me meteen alle illusies. De voornaam die we voor ons kind in gedachten hebben, is- hoe uniek we ‘m zelf ook vinden (of beter: vonden)- totaal niet origineel. Emma, Fien, Julie, Marie en Lore voor een meisje of Lucas, Alexander, Milan, Liam en Lars voor een jongen zijn dat nog veel minder. Maar onze voorkeur komt qua populariteit toch al verraderlijk dicht in de buurt van deze toppers.

Wat nu? Hoor ik u denken.Wel, volgens mij en mijn brein zijn er ruwweg twee mogelijkheden. Of we gokken dat er in de crèche en later in de school van ons nageslacht geen kinderen met dezelfde roepnaam terechtkomen. En dat er bovendien geen enkel bevriend koppel het nog maar in het hoofd haalt hun boreling zo te noemen. Of we nemen het lot in eigen handen en bedenken snel iets nieuws. Iets beters misschien. Maar wat dan? Ik heb een hekel aan Franse namen, verafschuw Vlaamse benoemingen en ben ook al niet te vinden voor Amerikaanse uitvindsels. Een Baptiste, Soetkin of Britney zal het dus niet worden. Ook bij pas bevallen BV’s en internationale celebrity’s valt er teleurstellend weinig te rapen. Vernoemingen naar fruit (Peaches), champagne (Piper), spijkerbroeken (Denim) of godbetert opa’s (Achiel), ik mag er niet aan denken. En ook een dubbelde naam (Diva Muffin) of een juniorversie van mijn lief (Frans Bauer Junior) zie ik hoegenaamd niet zitten.

Eigenlijk gaat het precies zoals bij het kiezen van een man: het is altijd makkelijker om te uit te leggen wat je niet wil dan wat je wel wil. Ik vrees dus dat het lezen, luisteren, schrijven, schrappen en twijfelen wordt tot aan de geboorte. En voor het zover is, houden we ‘t dan maar bij de fantasieloze werktitel van onze baby: dingske. Al wil ik liever niet weten hoeveel gelijknamige projectjes er op dit moment vorm krijgen.