Bij mij is elk excuus goed om op reis te gaan. Daar durf ik zelfs een doorzichtige verkoopstruc voor overnemen. “Schaaaaaaaaat! Wij moeten nog op babymoon!” “Euh? Op wat?” “Op babymoon! Koppels die getrouwd zijn, gaan op honeymoon. Koppels die een kind gemaakt hebben, gaan op babymoon. Zo simpel is het. Om de zwangerschap te vieren en nog even volop van elkaar te genieten voor hun leven onomkeerbaar verandert. Dussssss…” “Ja, liefje, geen probleem. Boek maar iets.” Ha, heerlijk zo’n man die maar half luistert. Diezelfde dag nog reserveer ik vliegtuigtickets en een hotel. Rome, here we come!
Al is het ondertussen Rome, there we went. Een geslaagd snoepreisje was het. Gevuld met véél romantiek, urenlange wandelingen, monumentale bouwwerken, spectaculaire uitzichten, pasta en pizza op indrukwekkende pleinen en ijs tot het onze oren uitkwam. Maar we hebben ook waanzinnig veel gepraat. Soms waren het hele banale gesprekken, soms hele boeiende en soms ook hele lastige. Alsof ik met deze trip een bepaalde periode wilde evalueren en afsluiten, zodat we met een propere lei aan een nieuwe konden beginnen. Mijn lief vond het maar niks, dat eindeloze gekwek, al die moeilijke vragen. Hij had er geen energie meer voor na al die kilometers, zei hij. (yeah right, voor vrolijk gefriemel in bed was hij anders nooit te moe!)
En toch ben ik blij dat ik hier en daar wat aangedrongen heb en dat er af en toe wat heftige discussies gevoerd zijn op onze fameuze babymoon. Want ik weet nu meer dan ooit dat het goed zit tussen ons. Dat ik onverdeeld blij ben met wat er is en met wat er nog gaat komen. En ik ben er zeker van dat deze trip hem ook gelouterd heeft. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar ik zie het aan de sprankeling in zijn ogen. En ik voel het aan de manier waarop hij me vastpakt. He’s my man, I’m his woman and there comes our baby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten